In 1983 verhuisde de staf naar een nieuwe ikonen-galerie aan het Noordeinde in Den Haag. Ook daar namen verder onderzoek en documentatie een belangrijke plaats in, naast organisatie van – ook internationale – exposities. Die contacten openden de weg naar de opzet voor een internationaal systeem van documentatie van 'ikonen'.

In die galerie werden enkele bijzonder mooie exposities georganiseerd, van de eigen collecties en met ikonen van de groeiende groep Vrienden.

De werkzaamheden van Odigia, de staf, de collectie en daarmee het aantal bezoekers namen gestaag toe en het pand werd te klein.

In 1993 werd de Stichting ODIGIA-Instituut voor Oost-Christelijke Kunst opgericht. (De naam komt van de ikoon van de Moeder Gods 'Hodigitria' = 'Zij die de Weg wijst'.) In de stichtingsakte stonden als doelstellingen (kort samengevat):

• Studie en bevordering van de kennis van de 'Oost-Christelijke kunst'.


• Presentatie aan een zo ruim mogelijk publiek.


• Bevorderen van de bescherming van die kunst.


• Organisatie van exposities e.d.


• Ondersteunen en begeleiden van de ontwikkeling van een uitgebreid informatie- en documentatiesysteem.

In 1995 kon de Stichting ODIGIA verhuizen naar een (lang leegstaand) complex tussen de Molenstraat en het Noordeinde in Den Haag met een oppervlakte van 2500 mr2. Dat werd volledig het terrein van de Stichting Odigia. Voor al haar doelstellingen. Zowel wetenschappelijk als publieksgericht.
Met een vaste collectie ikonen, meerdere exposities, meer aandacht voor educatie, meer gericht op ‘passanten’ werd dit het eerste specifieke 'Ikonenmuseum' in Nederland.

Maar een particulier, niet gesubsidieerd museum is een héél dure hobby. Het was dan ook grotendeels aan de toeschietelijkheid van de ‘huisbaas’ te danken dat Odigia het tot in 2005 kon volhouden.

Medio 2005 werd het complex verkocht aan een projectontwikkelaar, die 'stadsappartementen' wilde bouwen waarvoor Odigia moest ontruimen. Overigens niet eens met veel spijt. Odigia was tot de overtuiging gekomen dat zij tot meer in staat is dan het – toch wat provisorische – kleine museum. Tot meer dan het tonen van ikonen. Méér dan een museum.

Meestal betreffen dit transportabele ikonen, geschilderd op paneel en gegoten in koper. Bij uitzondering bevinden zich in het Westen (fragmenten van) mozaïeken of wandschilderingen. Zeldzaam, maar niet onbekend, zijn kleinoden van ivoor, zilver of goud, liturgisch gerei en oude manuscripten.

Aan haar Vrienden-Donateurs geeft de Stichting Odigia adviezen over en begeleiding bij verwerving van ikonen. Evenals een oordeel over authenticiteit en waarde. Overige geïnteresseerden verwijst Odigia naar erkende taxateurs- experts elders in Nederland.

Inderdaad was het 'ODIGIA – Ikonenmuseum' in Den Haag sinds 1995 het eerste ‘echte’ ikonenmuseum in Nederland. Ten minste, als het Kasteel De Wijenburgh in Echteld, waar vanaf 1973 de eerste ‘openbare’ collectie werd getoond, niet als een museum wordt beschouwd. (Het publiek deed dat wel. Soms tot wanhoop van de bewoners, als passanten op zondag tegen de gesloten deur stonden te trappen.)

Het ideaal van Odigia was altijd om de te lang onderschatte schoonheid en cultureel belang van de orthodox-christelijke kunst zoveel mogelijk te verbreiden. Odigia is dan ook bijzonder gelukkig met nieuwe ikonenmusea en collecties in Nederland.

Het is meer dan toe te juichen, dat er eindelijk meer museale aandacht en waardering is gekomen voor een van de grootste en belangrijkste culturen ter wereld. Die ook de basis is van onze vroeg-westerse christelijke kunst en van alles wat er na kwam.
Die museale taak is en wordt in Nederland sinds enkele jaren uitstekend vervult. Met een heel mooi museum in Kampen en – naar we hopen – ooit een apart Ikonenmuseum in Utrecht als onderdeel van het Catharijneconvent.